Sarimao (Tagalog)

(Orihinal na naisulat sa salitang Bikolnon: Sarimao (Literaturang Bikolnon)

Nasisilakad muli ang mga sarimao

Sa gitna ng gabi nitong bagong araw.

Nagbabaga ang kanilang poot sa dibdib

Dahil sa nananalaytay na katarungang may sanib.

Kaya labis-labis ang init ng sigaw

Ng mga nagtatagong matapang na sarimao.

Sa mga tagong lugar ng isang malungkot na kabundukan

Mga hinaing ay umaalingawngaw.

Noon sila ay napalayas sa Ibalong.

Ng makatarungang upuang-nipa ni Handyong.

Muli sila ay bumabalik sa pag-aksyon

Habang ang hustisya ay humuhilik ngayon.

Seryoso nga nilang minamatyagan

Ang isang Handyong ngayon na pumapangit ang larawan.

Nawala na ang kanilang paniniwala

Sa gobyernong nakahiga at balewala.

Mas matimbang na ang papel na de numero.

Kumpara sa maluwalhating hininga ng tao

Subalit ang katulad na batas na biko-biko

Sa kamay rin nila pinalago.

Mga pumapalag na dugo ng pagganti

Pinapaagos sa talim at apoy na mahapdi

Naglaganap ang mga patayan sa bayan

At kung sino na lamang ang sinalaan

May mga salamin sana sila sa mata

Subalit ang pagkabulag nila ay sobra

Mga dukha na walang-wala na at mahihina pa

Lagi pang talunan at kinakaya-kaya.

Walang pagmumuni-muni sa kanilang mga mali

Pinapanindigan na tama ang bawat sarili

Nakakalungkot isipin na maraming namamatay

Sa pag-aayos ng minamahal na bayan.

Ang kawalan ng kabutihan ay mananatili

Kung magpapasaway rin pati ang mga mabuti.

Bakit hindi magawa ang pagkakaisa dito

Ng mga magkakapatid at magkakadugo?

Bakit hinahayaang magpatuloy ang galit sa dibdib

Kung maaari namang baguhin ng pag-ibig?

Makakamtan ang tunay na paraiso

Depende sa mga gawa ng tao.

Pakitandaan na sa katapusan ay darating

Ang pinakamakatarungang tagahatol natin.

Subalit hindi dapat mangamba ang mundo

Kun nabubuhay ang kabutihan sa bawat puso.